หน้าที่ (kihae)

ข้อมูลเบื้องต้น

                    ' หลบอะไรอยู่ตรงนี้เหรอ? นูน่า '

                    ลี ดงเฮสะดุ้งเฮือกอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อได้ยินเสียงที่ดังอยู่เหนือหัวขึ้นไป

                    ' น่ะ ... นาย ... มาได้ไงน่ะ? '

                    ' ทำไมล่ะครับ? ก็เพื่อนนูน่าบอกว่านูน่าวิ่งมาในสวนหลังตึกB ... ผมก็ตามมาไง '

                    ดงเฮแทบอยากจะกลั้นใจ + กัดลิ้นตาย ... ไอ้เด็กนี่ตีหน้าซื่อได้โคตรน่าหมั่นใส้เลย ให้ตาย -*-

                    ' ตามฉันมาทำไม? '

                    ร่างบางกลั้นใจถาม ... ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก

                    ' ก็มารับนูน่ากลับบ้านไง '

                    ' เกี่ยวไรกันล่ะ? บ้านนายกะบ้านฉันนี่คนละทางเลย '

                    ' นูน่า ... อย่าเฉไฉได้ไหม๊อ่ะ? ผมขี้เกียจพูดมากทุกวันนะ '

                    ' ขี้เกียจก็ไม่ต้องพูดไม่ต้องยุ่งไง!! '

                    ร่างบางลุกจากที่เดิมที่นั่งอยู่ ก่อนจะเดินหนีออกมา

                    ' ยังไงมันก็หน้าที่ผม '

                    ' แค่หน้าที่ใช่ไหม๊? '

                    เงียบ .... สุดท้ายก็บอกว่าหน้าที่ทุกที ... เคยทำอย่างสมัครใจบ้างไหม๊ ... เคยทำด้วยความเต็มใจรึเปล่า ... ถ้าหน้าที่นั่นมันลำบาก ... ก็อย่าทำ!!  

 At Home

                    ดงเฮเหวี่ยงกระเป๋าลงบนโซฟาห้องนั่งเล่นอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะทรุดตัวลงนอนบนพื้นหน้าโซฟา

                    ' นูน่า ... นอนตรงนั้นอีกแล้ว พื้นมันไม่ค่อยสะอาดนักหรอกนะ '

                    เสียงที่ดังตามหลังมาติดๆทำให้ร่างที่นอนอยู่บนพื้นแอบเบะปากออกมาก่อนจะเถียงเบาๆ แต่จงใจให้อีกคนได้ยิน

                    ' ดูดฝุ่นจนพื้นจะสึกอยู่แล้ว ... ยังหาว่าไม่สะอาดอีก '

                    ' ลุกขึ้นมาเลยนูน่า ไปอาบน้ำจะได้มาทานมื้อเย็น '

                    ' อย่าบ่นนักได้ไหม๊? คิม คิบอม ฉันไม่ได้เป็นเด็กเล็กๆที่ต้องคอยบอกทุกอย่างหรอกนะ '

                    ' นี่มันเป็นหน้าที่ผม '

                    ' เลิกอ้างหน้าที่ทีเถอะ!! อันที่จริงถ้านายไม่อยากทำ ก็ไม่มีใครว่า '

                          ร่างบางลุกขึ้นทันที และเดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไป ... โดยที่อีกคนไม่รู้เลยว่า เพราะอะไรถึงโดนโกรธ

        In Bathroom

                    ร่างบางของลี ดงเฮ นอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำในขณะที่อารมณ์ขุ่นมัวสุดๆ ...

                     เมื่อ 6 วันก่อน แม่ของดงเฮจะต้องไปจัดการเรื่องธุรกิจที่ต่างประเทศ และด้วยความที่แม่ของเขาเป็นแม่ที่แสนดี - - กลัวว่าลูกสาว ( !? ) ที่แสนจะแม่บ้านแม่เรือน ( !!!? ) จะดูแลตัวเองไม่ได้ เลยต้องไหว้วานเพื่อนรุ่นน้องสมัยเด็กอย่าง คิม คิบอม มาช่วยอยู่ดูแล

                     ' ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย! คำก็หน้าที่ สองคำก็หน้าที่ ไปตายซะ!! '

                     ร่างบางพูดอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางใช้ฟองน้ำขัดตัวถูแขนไปมาแรงๆจนเเขนขาวขึ้นรอยเเดงเป็นปื้นยาว

                     ' แล้วก็เลิกเรียกฉันว่านูน่าซะที ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย! ต้องเรียกฮยองสิวะ '

                     ว่าแล้วก็เปลี่ยนมาถูแขนอีกข้างอย่างแรงไม่แพ้กัน ... ระบายออกกะตัวเองก็ได้วะ

                     ' ไอ้งี่เง่า ... ไอ้ไม่รู้เรื่อง ... ไอ้เด็กบ้า ... ไอ้ความรู้สึกช้า ... ไอ้พวกบูชาหน้าที่ ... ไปตายซะไป!! '

                     ' ว่าอะไรนะนูน่า? '

                     ' เฮ้ย!! '

                     ดงเฮหน้าเหวอ เมื่อคำด่าที่เขาคิดว่าเบาแสนเบา ( ? ) ได้เล็ดลอดออกไปให้คนข้างนอกได้ยิน ... แถมยังมาพูดตอบโต้ซะอีก

                     ' ไม่ได้ว่าอะไรทั้งนั้นแหละ ... ช่างเหอะ '

                     ' แต่ผมได้ยินแว่วๆนะ '

                     ' ทำมื้อค่ำไปเหอะน่า ... นายอยากบกพร่องในหน้าที่รึไง!? '        

             In Kitchen   

                     ร่างสูงคนซุปเห็ดหอมในหม้ออย่างขะมักเขม้น ... ถ้าหากมองผ่านๆ  ... แต่ในใจตอนนี้กลับวุ่นวายและสับสนไปหมด

                     คิม คิบอมกำลังไม่เข้าใจว่าทำไมช่วงนี้ดงเฮนูน่าของเขาถึงอารมณ์เสียใส่เขาบ่อยนัก ... ไม่เข้าใจว่าทำไมดงเฮนูน่าของเขาต้องคอยพูดจาประชดประชันเขาอยู่ตลอดเวลา ... ไม่เข้าใจว่าทำไมดงเฮนูน่าของเขาถึงทำเหมือนไม่อยากเข้าใกล้ ไม่อยากเห็นหน้าเขา ... ไม่เข้าใจจริงๆ

                     มือใหญ่ตักซุปใส่ถ้วยแบ่งก่อนจะจัดการเช็ดคราบที่เปรอะขอบถ้วยออกอย่างพิถีพิถัน ... เขาทำอย่างนี้ทุกครั้งที่ทำอาหารให้นูน่า ... เมื่อวานตอนเย็นเขาได้ยินนูน่าบ่นว่าอาหารหนักๆตอนเย็นทำให้รู้สึกอึดอัด วันนี้คิบอมเลยทำอาหารเบาๆอย่างซุปให้

                     ริมฝีปากบางยกยิ้มพอใจเมื่อเห็นผลงานตัวเอง ... เขารู้สึกว่าดงเฮบอบบางต้องได้รับการดูแลมากๆ และเขาก็เต็มใจที่จะทำสิ่งเหล่านี้

          In Dining Room

                     ' นูน่ากินเยอะๆนะ ... นูน่าน่ะตัวเล็กนิดเดียว '

                     ' ยุ่งไรด้วยล่ะ? '

                     ร่างบางเงยหน้าจากถ้วยซุปมาตอบอย่างไม่สบอารมณ์

                     ' เมนส์ไม่มารึไงน่ะนูน่า? พักนี้ถึงได้หงุดหงิดนัก '

                     ' ฉันเป็น ผู้ - ชาย '

                     ' 55+ ก็เห็นทำเหมือนผู้หญิงเมนส์ไม่มา '

                     ' หุบปากไปเลย ... เพราะนายนั่นแหละฉันถึงเปนแบบนี้ '

                     ' นูน่าว่าอะไรนะ? '

                     เพราะท้ายประโยคพูดด้วยเสียงแผ่วเบาทำให้อีกฝ่ายต้องถามซ้ำ

                     ' ช่างเหอะ ... กินเข้าไปสินายน่ะ มาเคี่ยวเข็นแต่ฉัน ตัวเองก็โตตายเเหละ '

                     ' นูน่าเป็นห่วงผมเหรอ? '

                     ' ........... '

                      ดงเฮทำเป็นหูทวนลมกับประโยคคำถามนั่น ... ไม่ปฏิเสธหรอก แต่ก็ไม่อยากยอมรับให้ได้ใจ

                     ' อร่อยใช่ไหม๊ล่ะนูน่า? '

                     ' เฉยๆ '

                     ' อะไรกัน ... ผมตั้งใจทำมากเลยนะนั่น '

                     ' อืม '

                     ' แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ได้บกพร่องในหน้าที่ตัวเองนี่นา .. เนอะ '

                     'เคร้ง'

                     มือเล็กกระแทกช้อนลงกับถ้วยซุปอย่างแรงจนคิบอมตกใจ

                     ' ถ้านายเบื่อกับหน้าที่นี้นายเลิกก็ได้นี่ '

                     ' ........... '

                    ' จะทนทำอยู่ทำไม ... ฝืนใจขนาดนั้นก็เลิกซะ ... ฉันจะบอกแม่เองว่าฉันไม่ต้องการให้นายมาดูแล เพราะ ... ฉันดูแลตัวเองได้ '

                    ' นูน่า ... '

                    ร่างบางเบือนหน้าหลบสายตาของคิบอมก่อนจะเสหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

                    ' ที่ผมทำเพราะผมเต็มใจ '

                    ' เฮอะ ... เห็นกี่ทีๆนายก็บอกว่าหน้าที่ๆ '

                    ' นั่นก็ใช่ เพราะว่าคุณป้าฝากนูน่าไว้กับผม แต่ที่ผมทำเพราะผมอยากมาคอยดูแลนูน่าต่างหากล่ะ '

                    ' เหตุผลอะไรที่นายจะต้องอยากมาดูแลฉัน? '

                    ดงเฮรู้สึกว่าตอนนี้หัวใจดวงเล็กๆของตัวเองเริ่มเต้นเร็วขึ้นอย่างประหลาด

                    ' ก็ ... ก็ผมเป็นน้องชายนูน่าไง '

                    ' ไอ้ ... '

                    ' 55+ นูน่า บางทีความรู้สึกที่อยู่ในใจของเราไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้ไม่ใช่รึไง? '

                    ' หมายความว่าไง? '

                    ' อันที่จริงนูน่าน่าจะเป็นคนที่รู้จักผมดีที่สุดนะ '

                    ' ไม่รู้ '

                    ร่างบางบ่ายเบี่ยง ... เขาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม๊ว่า คิม คิบอมน่ะ ใจตรงกับเขา

                    ' งั้นผมก็หมดปัญญา '

                    ' ตายซะคิบอม '

                    พูดกระแทกกระทั้นก่อนที่จะลุกยืนขึ้นเตรียมตัวจากไป                     

                    คิบอมลุกจากเก้าอี้ที่นั่งเดินอ้อมมาหาร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ช้าๆ ก่อนจะก้มหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าหวานของดงเฮ และกระซิบเบาๆที่หูเล็ก

                    ' ที่ผมดูแลนูน่าก็เพราะมันเป็นหน้าที่ ... '

                    ' .......... '

                    ' คนรักกันก็ต้องมีหน้าที่ดูแลกันไม่ใช่รึไง? '

           The End

*** มาแล้วครับ SF เรื่องใหม่ที่เอ่อ ... รู้สึกเรื่องนี้จะ ... ยังไงไม่รู้เนอะ เพราะว่ามันแต่งสดอ่ะนะครับเข้าใจนีสสสส แล้วก็อย่าลืมเม้นท์กันนะครับ